ΕΚΕΙ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ ΜΕ 1,93 ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΟΣ

ΕΔΩ ;
Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ;

ΕΚΕΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΣΟΒΑΡΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ 
ΚΑΙ  ΖΗΤΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΛΥΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΤΟ 1,3

ΕΔΩ ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ 1,3
ΤΙ ΚΑΝΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΑΣ;

ΤΙΜΩΡΕΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΜΕ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΝΩ

ΤΙ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΙΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΒΑΘΜΟ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥ ΤΟΥ
ΑΚΟΛΟΥΘΟΥ ΑΡΘΡΟΥ


ΑΡΘΡΟ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

America's Baby Bust                Updated February 12, 2013, 4:31 p.m. ET

Η πτώση του συντελεστού γονιμότητος του έθνους είναι η ρίζα των αιτιών πολλών εκ των προβλημάτων μας. Και αυτό όλο και χειροτερεύει. Συντάκτης  Jonathan V. Last
Οι Αμερικανοί δεν τεκνοποιούν ικανοποιητικά. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες είναι ολέθριες, λέει ο Jonathan V. Last, συγγραφέας του  «Τι να περιμένεις όταν κανείς δεν αναμένεται"(δεν υπάρχει ελπίδα)  σε μια συζήτηση με την Wall Street Journal Εβδομαδιαία Επιθεώρηση του εκδότη Gary Rosen.
Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, οι γυναίκες  στην Κίνα έχουν υποστεί την βάναυση πολιτική της χώρας τους,  να τεκνοποιούν μόνο ένα παιδί. Εκείνες που προσπαθούσαν να έχουν περισσότερα παιδιά τις επέβαλαν πρόστιμα και τις ωθούσαν σε αμβλώσεις. Τα σπίτια τους έχουν ισοπεδωθεί και οι σύζυγοί τους απολύθηκαν από τις εργασίες τους. Σαν αποτέλεσμα, οι γυναίκες στην Κίνα έχουν έναν συντελεστή γονιμότητος στο 1,54. Εδώ στην Αμερική, λευκές, μορφωμένες γυναίκες επιπέδου 3θμιας εκπαίδευσης -μια καλή ένδειξη για τη μεσαία τάξη-έχουν ένα συντελεστή γονιμότητος 1,6. Η Αμερική έχει την δικιά του πολιτική για ένα παιδί. Και την έχουμε επιλέξει για τον εαυτό μας.  
Ξεχάστε το υψηλό επίπεδο που ευρίσκεται το χρέος. Ξεχάστε τον  δημοσιονομικό γκρεμνό που είμαστε παγιδευμένοι. Όλα αυτά είναι απλώς τα συμπτώματα. Αυτό που πραγματικά αντιμετωπίζει η Αμερική είναι ένας δημογραφικός γκρεμός: Η βασική αιτία των περισσότερων προβλημάτων μας είναι η μείωση του συντελεστή γονιμότητος.
Ο συντελεστής γονιμότητος είναι ο αριθμός των παιδιών που κατά μέσο όρο μια γυναίκα φέρει κατά τη διάρκεια της ζωής της. Το ποσοστό αναπλήρωσης του γένους είναι 2,1. Αν μία  μέση γυναίκα έχει περισσότερα παιδιά από αυτόν τον συντελεστή τότε ο πληθυσμός αυξάνεται. Λιγότερα τέκνα από το 2,1 τότε ο πληθυσμός συρρικνώνεται. Σήμερα, ο συνολικός συντελεστής γονιμότητος των ΗΠΑ είναι 1,93, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων. Δεν είναι πάνω από τον συντελεστή αναπλήρωσης σε συνεχή βάση από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Ο μειωμένος συντελεστής γονιμότητος του έθνους είναι πίσω από τα πολλά και πιο δύσκολα προβλήματα μας. Άπαξ και ο συντελεστής γονιμότητος μιας χώρας μειώνεται σταθερά κάτω από τον ρυθμό αναπληρώσεως, το ηλικιακό προφίλ της Χώρας αρχίζει να αλλάζει. Θα έχετε περισσότερους ηλικιωμένους από ό, τι νέους. Και τελικά, καθώς η διογκωμένη  ομάδα των ηλικιωμένων θα πεθαίνει, ο πληθυσμός αρχίζει να συρρικνώνεται. Αυτό το διπλό πρόβλημα-ένας πληθυσμός που είναι δυσανάλογα γηρασμένος και συρρικνωμένος-έχει τεράστιες οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές συνέπειες.Το 97% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σήμερα σε χώρες όπου το ποσοστό γονιμότητας μειώνεται. Εδώ και  δύο γενιές έχουμε διδαχθεί για τους κινδύνους του υπερπληθυσμού. Όμως, η συμβατική αυτή σοφία-γνώση μας σχετικά με το θέμα αυτό είναι λάθος, δύο φορές.
Πρώτον, η παγκόσμια αύξηση του πληθυσμού επιβραδύνεται και θα σταματήσει και στην συνέχεια θα αρχίσει να συρρικνώνεται στα επόμενα 60 χρόνια.
Δεύτερον, Όπως μία εργασία των οικονομολόγων Esther Boserups και Julian Simon έδειξε, ότι η αύξηση του πληθυσμού οδηγεί σε αύξηση της καινοτομίας και της συντήρησης. Σκεφτείτε το εξής: Από το 1970, οι τιμές των βασικών προϊόντων συνέχιζαν να μειώνονται και το περιβάλλον στις ΗΠΑ έχει αρχίσει να γίνεται πολύ πιο καθαρό και πιο βιώσιμο, αν και ο πληθυσμός μας έχει αυξηθεί περισσότερο από 50%. Η ανθρώπινη εφευρετικότητα, αποδεικνύεται ότι είναι ο πιο ακριβής πόρος.
Κοινωνίες με χαμηλό ρυθμό γονιμότητος δεν καινοτομούν, διότι τα κίνητρά τους για κατανάλωση κλίνουν-τείνουν συντριπτικά προς την υγειονομική περίθαλψη. Δεν επενδύουν επιθετικά, διότι, με τη μέση ηλικία που κινείται προς τα άνω, πρωτευόντως μετατοπίζεται το κεφάλαιο στην διατήρηση και την επέκταση της ζωής και στη συνέχεια αρχίζει η σύνταξη. Δεν μπορούν να υποστηρίξουν προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης, επειδή δεν έχουν αρκετούς εργαζομένους να πληρώσουν για τους συνταξιούχους. Δεν μπορούν να προβάλουν ΙΣΧΥ, επειδή δεν έχουν τα χρήματα για να πληρώνουν  για την άμυνα και το στρατό- και  ηλικίες ως  ανθρώπινο δυναμικό για να υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις τους.
Υπήρξε μια μεγάλη πολιτική συζήτηση τα τελευταία χρόνια σχετικά με το αν οι ΗΠΑ, που κάποτε εθεωρείτο ως η λαμπρή πόλη πάνω στον λόφο, βρίσκονται σε παρακμή. Αλλά η πτώση-υποχώρηση δεν έχει σημασία αν είναι οι Δημοκρατικοί ή Ρεπουμπλικανοί που ασκούν την εξουσία. Δεν πρόκειται, καθόλου, για πολιτική ιδεολογία, αλλά στην πιο βασική ανάγκη σχετικής με τη βιωσιμότητα του ανθρωπίνου κεφαλαίου. Είτε ο Μπαράκ Ομπάμα είτε ο Mitt Romney ορκιζόταν, θα εξακολουθήσουμε να μειωνόμασθε, δημογραφικά, όσο πιο σοβαρά μπορούμε να το τονίσουμε. Είναι αυτό που οδηγεί όλα τα άλλα.
Αν ο ρυθμός γονιμότητος ήταν υψηλότερος-όπως  2,5, ή ακόμη και 2,2-πολλά από τα προβλήματά μας θα ήταν πολύ περισσότερο διαχειρίσιμα. Αλλά ο ρυθμός γονιμότητος μας δεν ανεβαίνει σύντομα. Στην πραγματικότητα, είναι πιθανώς να οδηγηθεί χαμηλότερα. Πολύ χαμηλότερα.
Ο ρυθμός γονιμότητος των ΗΠΑ άρχισε να μειώνεται σχεδόν αμέσως με την ίδρυση του έθνους. Το 1800, η μέση λευκή αμερικανίδα  γυναίκα είχε επτά παιδιά. (Τα πρώτα αξιόπιστα στοιχεία για γονιμότητα μαύρης γυναίκας αρχίζουν στη δεκαετία του 1850). Από τότε, το ποσοστό γονιμότητός μας σταθερά έπλεε προς τα κάτω, με μόνη μια σημαντική στιγμή αύξησης-της θεαματικής αύξησης των γεννήσεων. Το 1940, το ποσοστό γονιμότητας των ΗΠΑ είχε ήδη φτάσει στο επίπεδο αντικατάστασης, αλλά μετά τον πόλεμο ,με αλματώδη τρόπο αυξήθηκε και  παρέμεινε αυξημένο για μια γενιά. Στη συνέχεια, αρχής γενομένης από το 1970, άρχισε να βυθίζεται με γρήγορο ρυθμό, όπως μια πέτρα στο νερό.
Υπάρχει μια πληθώρα λόγων για τη μείωση αυτή: Μεσαίας τάξης μισθοί παρέμειναν  για μια μακρά περίοδο σε στασιμότητα. Τα κολλέγια(η εκπαίδευση) έγινε μια καθολική εμπειρία για τους περισσότερους Αμερικανούς, η οποία όχι μόνο ώθησε τους ανθρώπους να παντρεύονται αργότερα, αλλά έχουν γίνει πιο ακριβά το να έχεις παιδιά. Οι γυναίκες άρχισαν να φοιτούν σε κολέγια ισότιμα και στη συνέχεια περισσότερες από ό, τι οι άνδρες. Το πιό σημαντικό, οι γυναίκες άρχισαν να επεκτείνονται σε σταδιοδρομίες πέρας της εκπαιδεύσεως και της περίθαλψης(νοσηλεύτριες). Και ο συνδυασμός του χαπιού αντισύλληψης και της ανόδου της συμβίωσης έσπασε το σιδερένιο τρίγωνο που συνέδεε το φύλο, το γάμο και την απόκτηση παιδιών.
Αυτή είναι μόνο μια μερική λίστα, και πολλές από αυτές τις εξελίξεις είναι σαφώς θετικές. Αλλά ακόμα και μια κοινωνική ανάπτυξη που αντιπροσωπεύει ένα ξεκάθαρο καλό μπορεί να φέρει ένα σοβαρό κόστος. Μέχρι το 1973, οι ΗΠΑ ήταν κάτω από τον ρυθμό αναπλήρωσης, όπως σχεδόν κάθε άλλη δυτική χώρα. Από τότε, το φαινόμενο της κατάρρευσης της γονιμότητας έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο: το 97% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σήμερα σε χώρες όπου το ποσοστό γονιμότητας μειώνεται.
Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει σε μια χώρα όταν η ίδια εκσφενδονίζεται στο δημογραφικό χείλος του γκρεμού, δείτε την Ιαπωνία, με ένα ποσοστό γονιμότητας 1,3. Στη δεκαετία του 1980, όλοι θεωρούσαν ότι οι Ιάπωνες ήταν σε μια πορεία κατακτήσεως του κόσμου. Αλλά η ισχυρή οικονομική εικόνα της χώρας έκρυβε μια ετοιμόρροπη δημογραφική δομή.
Ο ιαπωνικός ρυθμός γονιμότητος άρχισε να βυθίζεται κάτω από το ποσοστό αναπλήρωσης το 1960 για μια σειρά από περίπλοκους λόγους (συμπεριλαμβανομένης μιας μεταπολεμικής ώθησης από τη Δύση για να μειώσουν το ποσοστό γονιμότητας στην Ιαπωνία, η ραγδαία αύξηση του κόστους του να έχεις παιδιά και μια συνολική μείωση του ρυθμού γάμων). Από τη δεκαετία του 1980, ήταν ήδη σαφές ότι η χώρα θα υποστεί τελικά μια συρρίκνωση του πληθυσμού. Το 1984, δημογράφος Naohiro Ogawa προειδοποίησε ότι, "Λόγω της μείωσης του ρυθμού αύξησης του εργατικού δυναμικού ... Η οικονομία της Ιαπωνίας είναι πιθανό να επιβραδύνει." Προέβλεψε ετήσιους ρυθμούς αύξησης του 1% ή ακόμα και 0% το πρώτο τρίμηνο του 2000.
Από το 1950 έως το 1973, ο συνολικός παράγοντας παραγωγικότητας της Ιαπωνίας-ένα  καλό μέτρο του δυναμισμού της οικονομίας, αυξήθηκε κατά μέσο όρο 5,4% ανά έτος. Από το 1990 έως το 2006, αυξήθηκε κατά μόλις 0,63% ανά έτος. Από το 1991, ο ρυθμός αυξήσεως του ΑΕΠ ξεπέρασε το 2,5% σε τέσσερα μόλις χρόνια.Με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης κατά μέσο όρο 1,03%.
Λόγω του θλιβερού ποσοστού γονιμότητος της, ο πληθυσμός της Ιαπωνίας κορυφώθηκε το 2008. Έχει ήδη συρρικνωθεί κατά ένα εκατομμύριο από τότε. Πέρυσι(2012), για πρώτη φορά, οι Ιάπωνες αγόρασαν περισσότερες πάνες για ενήλικες από ότι πάνες για τα μωρά, και περισσότερο από το ήμισυ της χώρας έχει χαρακτηριστεί ως "οριακά ερημωμένη χώρα.". Με τον τρέχοντα ρυθμό γονιμότητας, μέχρι το 2100 ο πληθυσμός της Ιαπωνίας θα είναι λιγότερος από το μισό από αυτόν που είναι τώρα. Μπορούμε να κρατήσουμε τις ΗΠΑ μακριά από το να γίνει  Ιαπωνία; Έχουμε κάποια πλεονεκτήματα που στους Ιάπωνες λείπουν, ξεκινώντας από την φιλόξενη στάση απέναντι στην μετανάστευση και ισχυρή θρησκευτική πίστη, και τα δύο  είναι  φάροι γονιμότητας. Αλλά μακροπρόθεσμα, η απάντηση είναι, κατά πάσα πιθανότητα όχι.
Οι Συντηρητικοί, θέλουν να πιστεύουμε ότι, εάν θα μπορούσαμε να προσφέρουμε ακριβώς τα σωστά φορολογικά κίνητρα για την αναπαραγωγή, τότε οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να επανέλθουν στο να έχουν παιδιά με τον τρόπο που το έκαναν πριν από 40 χρόνια. Οι Φιλελεύθεροι, θέλουν  να πιστεύουμε ότι, αν εμείς απλά κάναμε περισσότερα από αυτά της  Γαλλίας-προσφορά ημερήσιας φροντίδας από το κράτος και άλλα προγράμματα, ώστε οι γυναίκες δεν θα πρέπει να επιλέξουν μεταξύ της εργασίας και της μητρότητας, θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα. Αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι κανένα μονοπάτι δεν προσφέρει περισσότερα πέραν των όποιων  οριακών κερδών. Η Γαλλία, για παράδειγμα, δεν ήταν σε θέση να μείνει στο ποσοστό αναπλήρωσης, ακόμη και με όλες τις δαπάνες της ημερήσιας φροντίδας.
Αυτό μας αφήνει πλέον να αναθέτουμε την γονιμότητάς μας  στο εξωτερικό. Έχουμε δεχθεί  μια μαζική εισροή μεταναστών από τα νότια των συνόρων από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Η μετανάστευση έχει κρατήσει τις ΗΠΑ από το να μην είναι κοντά στον δημογραφικό γκρεμό. Σήμερα, υπάρχουν περίπου 38 εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ που γεννήθηκαν αλλού. (Τα δύο τρίτα από αυτούς είναι εδώ νόμιμα.) Για να το θέσουμε αυτό σε μια  προοπτική, θεωρείται ότι μόνο τέσσερα εκατομμύρια μωρά γεννιούνται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ.
Αν αφαιρέσεις αυτούς τους μετανάστες και τους σχετικά υψηλούς ρυθμούς γονιμότητος-από τη γονιμότητα του πληθυσμού μας, οι ΗΠΑ  μοιάζει ξαφνικά σαν ένα φοβερό μέρος όπως η  ηπειρωτική Ευρώπη, η οποία έχει ένα ποσοστό γονιμότητας στο 1,5. Αν δεν είναι έχει δημογραφικά κατάληξη, όπως η Ιαπωνία.
Στηριζόμενοι στην μετανάστευση για να στηριχθεί ο ρυθμός γονιμότητας, μας παρουσιάζονται  επίσης πολλά προβλήματα, σημαντικότερο εκ των οποίων είναι ότι είναι απίθανο να διαρκέσει. Ιστορικά, οι χώρες με τα ποσοστά γονιμότητας κάτω από το όριο αντικατάστασης αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τις δικές τους ελλείψεις σε εργατικό δυναμικό, και στέλνουν λιγότερους ανθρώπους στο εξωτερικό. Στη Λατινική Αμερική, οι ρυθμοί γονιμότητος μειώνονται περισσότερο και πιο ακραία είναι η κατάσταση από ό, τι στις ΗΠΑ. Πολλές χώρες στη Νότια Αμερική είναι ήδη κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης, και στέλνουν πολύ λίγους μετανάστες προς εμάς. Και κάθε άλλη χώρα στην Κεντρική και Νότια Αμερική είναι σε μια απότομη βουτιά προς τη γραμμή αντικατάστασης.
Αυτό συνέβη στο Μεξικό. Το 1970, ο ρυθμός γονιμότητας των Μεξικανών ήταν 6,72. Σήμερα, είναι ακριβώς στο όριο αντικατάστασης, μειώθηκε κατά 72% σε 40 χρόνια. Το Μεξικό έστελνε σε εμάς αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες ετησίως. Για τα τελευταία τρία χρόνια, η καθαρή μετανάστευση ήταν μηδέν. Μέρος αυτής της μείωσης είναι πιθανόν να σχετίζεται με την πρόσφατη ύφεση, αλλά ένα μεγάλο μέρος της είναι πιθανό λόγω της  δομικής(δημογραφικής) αλλαγής.
Όσο αφορά τους ισπανόφωνους μετανάστες  που είναι ήδη εδώ, δεν μπορούμε να υπολογίζουμε στην δημογραφική βοήθειά τους για πάντα. Έχουν κάνει τη βαριά άνοδο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα: Ενώ το έθνος στο σύνολό του έχει ένα ποσοστό γονιμότητας του 1,93, το ισπανοαμερικανικό  ποσοστό γονιμότητας είναι 2,35. Ωστόσο, πρόσφατα στοιχεία από το Κέντρο Pew δείχνουν ότι το ποσοστό γονιμότητας για τους Ισπανόφωνους μετανάστες πέφτει κατά απίστευτο ποσοστό. Για να δώσω ένα μόνο παράδειγμα, κατά την τριετία μεταξύ 2007 και 2010, το ποσοστό των γεννήσεων για Αμερικανούς από το Μεξικό μειώθηκε κατά ένα εκπληκτικό ποσοστό 23%.
Εν όψει αυτής της μείωσης, το μόνο πράγμα που θα διατηρήσει την θέση της Αμερικής στον κόσμο είναι αν όλοι οι Αμερικανοί-Δημοκρατικοί, Ρεπουμπλικάνοι, ισπανόφωνοι, μαύροι, λευκοί, Εβραίοι, Χριστιανοί και άθεοι-αποφασίζουν να έχουν περισσότερα μωρά.
Αυτό είναι το πρόβλημα, ενώ το να κάνεις μωρά είναι διασκέδαση, η ανάθρεψή τους όμως δεν είναι. Μια σειρά από έρευνες δείχνουν ότι αν πάρετε δύο ανθρώπους που είναι ταυτόσημοι με κάθε τρόπο εκτός από την αναπαραγωγική διαδικασία, ο γονέας θα έχει κατά μέσο όρο περίπου έξι ποσοστιαίες μονάδες λιγότερες πιθανότητες να είναι "πολύ ευτυχισμένος" από το να μην είναι γονέας. (Αυτό είναι μόνο για ένα παιδί. Προσθέσθε δύο μονάδες για κάθε πρόσθετη δέσμη χαράς.)
Στη συνέχεια, όμως, η ανατροφή των παιδιών, πιθανώς, να μην είναι ποτέ ένα βαρέλι γέλια. Έχουν υπάρξει πολλές αλλαγές στον αμερικανικό τρόπο ζωής κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 ετών που έχουν ωθήσει τον ρυθμό γονιμότητος μας προς τα κάτω. Ψηλά στην λίστα είναι η ιδέα ότι "ευτυχία" είναι ο πολικός αστέρας μιας ευημερούσης ζωής. Αν θα πάμε να αντιστρέψουμε αυτή την μείωση, θα πρέπει να επαναφέρουμε στην αμερικανική κουλτούρα την ιδέα ότι η ευημερία του ανθρώπου είναι ευρύτερη και βαθύτερη από ό, τι οι υπολογιστικοί τρόποι της ευδαιμονίας.
Θα χρειαστούμε έξυπνες προγεννετικές πολιτικές, επίσης. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει τους Αμερικανούς να έχουν τα παιδιά που δεν θέλουν, αλλά μπορεί να τους βοηθήσει να έχουν τα παιδιά που θέλουν.
 Εδώ είναι τρία σημεία εκκίνησης:
1.Η μετανάστευση έχει βοηθήσει την αναπλήρωση της πτώσεως της γεννητικότητας των ΗΠΑ.
2.Κοινωνική Ασφάλιση
Στις ΗΠΑ, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης έχει αναλάβει το μεγαλύτερο βάρος της φροντίδας για τους ηλικιωμένους υπερήλικες, ένα καθήκον που παραδοσιακά έπεφτε στα ενήλικα παιδιά. Μια λανθασμένη επίδραση να  τεθεί η κυβέρνηση  στις υπηρεσίες της φροντίδας των ηλικιωμένων έχει σαν αποτέλεσμα να μειωθούν τα κίνητρα για να έχουμε τα παιδιά στην πρώτη θέση. Μία μελέτη του RAND προτείνει ότι η Κοινωνική Ασφάλιση πιέζει το αμερικανικό ποσοστό γονιμότητας μέχρι και 0,5.
Κοιτάζοντας να διαλύσουν αυτό το φράγμα, ορισμένοι αναλυτές έχουν προτείνει την ισοπέδωση(εξίσωση) της φορολογίας μόνο σε  δύο συντελεστές και να αυξήσουν σημαντικά την παροχή φορολογικών ελαφρύνσεων για τα παιδιά. Άλλοι προτείνουν την απαλλαγή των γονέων από τους φόρους μισθωτών υπηρεσιών για την κοινωνική ασφάλιση και ιατρική φροντίδα όσο μεγαλώνουν τα παιδιά-ίσως κατά το ένα τρίτο για το πρώτο τους παιδί, τα δύο τρίτα για το δεύτερο, και πλήρη απαλλαγή για το τρίτο παιδί. (Μόλις τα παιδιά γίνουν 18, οι γονείς θα επανέλθουν στην προηγούμενη χωρίς ελαφρύνσεις φορολογική κατάσταση ).
Ανεξάρτητα από τα συγκεκριμένα στοιχεία, η βασική θεωρία είναι η ίδια: Να μειωθεί η φορολογική επιβάρυνση για τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν το κόστος δημιουργίας νέων φορολογουμένων (αλλιώς γνωστό και ως παιδιά).
3.Εκπαίδευση
Η Τριτοβάθμια εκπαίδευση μειώνει την γονιμότητα με όλους τους τρόπους. Αυτή καθυστερεί το γάμο, αναλαμβάνει τις οφειλές, αυξάνει το κόστος ευκαιριών της αναπαραγωγικής ηλικίας και αυξάνει σημαντικά το βάρος της ανατροφής ενός παιδιού. Αν έχετε αμφιβολία ότι τα οικονομικά της 3βάθμιας εκπαίδευσης έχουν καταρρεύσει , σκεφτείτε το εξής: Από το 1960, το πραγματικό κόστος των προϊόντων σχεδόν σε κάθε άλλο τομέα της αμερικανικής ζωής έχει μειωθεί. Εν τω μεταξύ την ίδια χρονική περίοδο το πραγματικό κόστος των κολλεγίων αυξήθηκε περισσότερο από 1.000%.
Αν το κολέγιο ήταν μια άλλη βιομηχανία, ο καθένας θα έπρεπε να αγωνίζονταν για μεταρρύθμιση. Αντ 'αυτού, οι πολιτικοί προσπαθούν να πιέσουν κάθε παιδί στην Αμερική προς το τρέχον πολυδάπανο σύστημα. Πώς θα μπορούσαμε να θέσουμε το κόστος του κολεγίου υπό έλεγχο; Άπαξ, θα μπορούσαμε να αρχίσουμε να περιορίσουμε τον ρόλο του κολεγίου ως μια πιστωτική μηχανή, επιτρέποντας στους εργοδότες να δώσουν τις δικές τους δοκιμές σε μελλοντικούς εργαζόμενους. Εναλλακτικά, θα μπορούσαμε να ενθαρρύνουμε το πανεπιστημιακό σύστημα να ανταποκρίνεται περισσότερο στις δυνάμεις της αγοράς, με τη δημιουργία ενός μη-διακοσμητικού, ομοσπονδιακού βαθμού-χορήγηση, φορέα που χορηγεί πιστοποιητικά σε φοιτητές που περνούν εξετάσεις σε ένα συγκεκριμένο θέμα.
Το βρώμικο Χάσμα. Ένας μεγάλος παράγοντας στη δημιουργία οικογένειας είναι το κόστος της γης: Δεν καθορίζει μόνο τις δαπάνες στέγασης, αλλά και το κόστος της μεταφοράς, ψυχαγωγίας, φροντίδος μωρών, το σχολείο και λίγο πολύ όλα τα άλλα. Και ενώ σε έντονα αστικές περιοχές-Λος Άντζελες, Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, Σικάγο-έχουν τις υψηλότερες συγκεντρώσεις των θέσεων εργασίας, έρχονται με υψηλό κόστος γης. Βελτίωση του συστήματος της εθνικής οδού και ενίσχυσης ευκαιριών για τηλεργασία που βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό στη βοήθεια των οικογενειών να ζουν σε χαμηλού κόστους περιοχές.
Αυτές οι ιδέες είναι μόνο η αρχή,αλλα μέτρα που σίγουρα θα χρειαστούν για να αποτραπεί μια δημογραφική καταστροφή στις ΗΠΑ. Αν θέλουμε να συνεχίσει να οδηγεί τον κόσμο, εμείς απλά πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να έχουν περισσότερα μωρά.

Mr. Last is a senior writer at the Weekly Standard and author of "What to Expect When No One's Expecting: American's Coming Demographic Disaster" (Encounter), from which this essay is adapted.
A version of this article appeared February 1, 2013, on page C1 in the U.S. edition of The Wall Street Journal, with the headline: America's Baby Bust.





Δόκιμη μετάφραση